ในมุมของของผู้ใช้ยาเสพติด การระบาดของโรคส่งผลต่อพวกเขาอย่างไร

การระบาดของโรคโควิด-19 ได้สร้างผลกระทบต่อผู้ใช้ยาเสพติดโดยตรง ถึงแม้จะมีการจัดตั้งศูนย์บรรเทาความรุนแรงขึ้น ศูนย์ดังกล่าวก็ยังถูกจำกัดเวลาทำการ ส่งผลให้มีเวลาและความเข้าถึงเครื่องมือการแพทย์ที่น้อยลง ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นคือการกักตัวส่งผลให้ผู้ใช้ยาเสพติดกักตัวใช้ยาเสพติดเพียงลำพังเงียบๆ โดยขาดการติดต่อกับโลกภายนอก สร้างพฤติกรรมการไม่เข้าหาคนรอบตัวเพื่อรับความช่วยเหลือ มากไปกว่านั้น ผลกระทบของโควิด-19 สร้างเหตุการณ์การขัดสนซึ่งผู้จำหน่ายยาเสพติด โดยเฉพาะรายเดิมที่ผู้ใช้ยาเสพติดทั่วไปใช้บริการ ทำให้เกิดความปลอดภัยที่น้อยลงในการหารายได้จากการขายเสพติดของหลายๆเจ้า โดยสามารถรวมงานประเภทอาชีพให้บริการทางเพศด้วยเช่นกัน ดังนั้น สิ่งที่สำคัญคือควรเกิดการช่วยเหลือกันและกันในสังคม ถึงแม้จะเป็นผู้ที่เคยขายยาเสพติด ยิ่งเมื่ออาชีพของพวกเขาถูกขัดหรือบังคับให้หยุดไปโดยปริยาย

แต่อย่างไรก็ตาม ในอีกแง่มุมหนึ่ง การระบาดของโรคได้สร้างความเข้าใจต่ออาชีพดังกล่าวข้างต้นมากยิ่งขึ้นโดยผู้คนพบเจอปัญหาของการสูญเสียอาชีพและรายได้ที่มั่นคง ที่อยู่ตัวเอง ขาดการเข้าถึงการดูแลทางการแพทย์ ซึ่งส่งผลให้หลายคนไม่ได้รับการดูแลในกรณีที่มีโรคส่วนตัว ในกรณีนี้ การหาอาชีพที่มั่นคงไม่ได้ ไม่สามารถรับประกันสังคม หรือมีที่อยู่ที่เหมาะสมก็เป็นดั่งอาการของโรคร้ายที่ผู้ที่ทำอาชีพขายยาเสพติดล้วนเคยพบเจอมายาวนานแล้ว

สิ่งหนึ่งที่สำนักข่าวชื่อดังทั่วโลกมักไม่รายงานเมื่อพูดถึงข่าวยาเสพติดคือการไม่พูดคุยกับผู้ที่ใช้ยาเสพติด ด้วยเหตุนี้ Filter ได้ติดต่อผู้ได้รับผลกระทบที่ใช้ยาเสพติด เพื่อเข้าใจว่าในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา พวกเขาต้องพบเจออะไรบ้าง อย่างไรก็ตาม การรายงานนี้ได้ถูกปรับให้เกิดความเข้าใจและการกระจ่างสำหรัขบผู้อ่านมากยิ่งขึ้น

วานดิ: ชายผิวสีวัย 50 ปีที่รักต่างเพศและพักอาศัยอยู่ที่เมืองนิว ยอร์ค

ผมมาจากประเทศเซียร์ราลีโอน และอยู่ที่นิว ยอร์คมาเป็นเวลา 14 ปีแล้ว เมื่อก่อนผมพักอาศัยอยู่ที่ที่พักที่ทางรัฐบาลจัดให้ แต่ได้ย้ายออกมาแล้วเพราะผู้จำหน่ายยาในละแวกนั้นมักเพิ่มราคายาขานเป็นสองเท่าตัวหากผมขอซื้อ ทำให้ผมไมาสามารถเก็บสะสมเงินได้บ้างเลย ในปัจจุบันผมอาศัยตามท้องถนน และการระบาดของโรคไม่ได้สร้างความเปลี่ยนแปลงอะไรเลย เพราะอย่างไรก็ตามผมก็ยังคงต้องอยู่อาศัยแบบนี้

แน่นอนแล้ว ผมสูบโคเคน ยังไม่เคยหยุดตั้งแต่เริ่มตอนปี 2007 ในสมัยนั้นยังไม่มีใครขายเป็นรายหรือเจ้าประจำ แต่ทุกคนก็สามารถหาโคเคนมาสูบได้ ในสมัยนี้หลายๆอย่างเปลี่ยนไปแล้ว โดยผู้ขายแต่ละคนไม่ได้ขายตลอด ทำให้เราไม่สามารถหามาสูบได้อย่างต่อเนื่อง

มากไปกว่านั้น ตอนนี้ผมสูบในปริมาณที่มากกว่าเดิมเป็นอย่างมาก โดยซื้อด้วยทั้งเงินเดือนของผมเลยเนื่องจากผมมีอาการเครียดเป็นอย่างมาก ผมไม่มีแม้กระทั่งงานประจำ เพราะเสียงานเดิมไปเนื่องจากโรคระบาดนี่แหละ กลายเป็นว่าผมต้องรับงานที่ทางประกันสังคมหาให้ ซึ่งเป็นงานชั่วคราวและจะสิ้นสุดลงภายในเดือนหน้า ดังนั้นผมจึงเครียดหนักไงล่ะ หลังจากเดือนหน้าเป็นต้นไป ผมจะหางานใหม่จากไหนได้? เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ผมจึงเครียดหนักมาก

ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างก็ลำบากสำหรับทุกคนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ทุกอย่างปิดตัวลงเลยด้วยซ้ำ

ผมกังวลเรื่องโรคนี้มากเหมือนกัน ตั้งแต่เกิดสถานการณ์นี้ขึ้นมา ผมยังไม่เคยถอดหน้ากากเลย จนตอนนี้ใส่แล้วเป็นรอยที่หลังหูแล้ว ในกระเป๋าเป้ผมมีอยู่หลายชิ้น และต้องใส่ทั้งวัน ไม่ว่าจะตอนนอน หรือตอนกลางวัน มันร้อนมาก

เหตุผลหนึ่งที่ทำให้อยากอยู่ในละแวกนี้เพราะว่าคนแถวนี้ช่วยเหลือผมตลอด พวกเขาให้อาหารและน้ำ หรือแม้กระทั่งที่นั่งหรือที่นอน สถานการณ์ตอนนี้ต้องยอมรับว่าสร้างความลำบากให้ทุกคนเลยจริงๆ จากเดิมที่อะไรๆก็แย่อยู่แล้ว เหมือนการเอาเราออกจากกระทะแล้วเขาไปอบในเตาผิงร้อนๆต่อเลย มันแย่มาก

ก่อนหน้านี้ชีวิตก็ไม่ง่าย การหางานในเวลาก่อนหน้านี้ก็ยากลำบากอยู่แล้ว แต่ในเวลานี้ทุกที่ปิดตัวลง ดังนั้นทุกคนจึงเริ่มมีการใช้ชีวิตที่ลำบากคล้ายๆกับที่ผู้ขายหรือใช้สารเสพติดมีมาโดยตลอด ตอนนี้ผมเพียงแค่อยากใช้สารเสพติดไปเรื่อยๆ อยากยอมแพ้ เพราะไม่รู้ทุกอย่างจะดีขึ้นได้เมื่อไหร่

สเตซี: สาวชาวผิวขาววัย 47 ปี พักอาศัยอยู่ฮัมบอล์ท เคาน์ตี้ รัฐแคลิฟอร์เนีย และนิยามตนเองว่าเป็น”ผู้แสดงหาโอกาส”

ฉันนอนในรถบรรทุกของตัวเองมาประมาณสองปีแล้ว ที่นี่ไม่มีที่พักราคาย่อมเยาว์เหลือเลย ฉันเลยค่อนข้างยอมแพ้กับการหาที่พักแล้ว ตอนนี้ใช้พึ่งระบบสวัสดิการภาครัฐและทำงานให้หน่วยงานไม่แสวงหาผลกำไร ดังนั้นฉันจึงได้เงินมาใช้เพียงน้อยนิดแล้วมันก็ยังไม่เพียงพออยู่ดี เขาว่ากันว่าเราควรได้รับเงินเดือนที่สูงกว่าค่าที่พักสามเท่า บ้ารึเปล่า? ใครจะหางานแบบนั้นได้ ถ้ามีคนหาเงินได้ขนาดนั้น เขาคงไม่เพียงแค่เช่าอยู่แล้วหรอก

ตอนนี้ฉันเลือกใช้ยาเมทแอนเฟตามีน ทั้งกินและสูบ ในช่วงโควิดนี้มันหายากขึ้นมาก และตอนนี้ฉันเริ่มบ้าแล้วเพราะทุกๆคนมักบ่นว่าเบื่อการอยู่บ้านมาก แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าฉันมีเพียงแค่เบาะหน้ากับเบาะหลังในรถ ในระหว่างที่พวกเขาไม่พอใจกับที่พักที่มีสี่ห้อง ฉันหันมามองตัวเองแล้วพบเห็นว่าฉันมีเพียงแค่สี่ที่นั่งให้พักอาศัยอยู่

ในช่วงเวลานี้ การเข้าห้องน้ำลำบากเล็กน้อย แต่ฉันโชคดีที่ทำงานให้หน่วยงานไม่แสวงหาผลกำไร บางเวลาจึงสามารถแวะไป ใครจะเข้าห้องน้ำสาธารณะไหวล่ะหากเขาเป็นคนไรบ้าน มันไม่มีห้องน้ำแบบอื่นให้เข้าเลย บอกตามตรง ห้องน้ำสาธารณะสกปรกมาก และขาดการดูแลทำความสะอาด และมันไม่ค่อยเปิดด้วยซ้ำ เสมือนว่าเขาไม่สนใจผู้ไร้บ้านด้วยซ้ำ

ตามจริงแล้วไม่มีใครสนใจพวกเราเลย หนึ่งหน่วยงานที่ฉันทำงานอยู่เคยพาฉันไปแจกจ่ายเต๊นท์และถุงนอน แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เริ่มตัดเต๊นท์นอนของพวกเขา ฉันไม่เข้าใจว่าทำทำไม เหมือนว่าพวกเขาต้องการให้เราติดโรค

ในช่วงหลังฉันตัดสินใจซื้อส่งหรือซื้อของมากๆทีเดียว และสำหรับสารที่ฉันใช้ หลายๆคนก็ตัดสินใจซื้อเยอะๆทีเดียวเหมือนกัน และหลายๆครั้งมันมักเป็นล็อตไม่ดีด้วย ตอนนี้มีเฟทานิลในยาแทบทุกแบบ และในช่วงหลังเมทแอมเฟตามีนก็มักขาดตลาด ซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้วด้วย ดังนั้น สถานการณ์จังยากลำบากมาก ใครก็ตามที่เสี่ยงไปตามหายา ก็ต้องเสี่ยงติดโรคด้วยเหมือนกัน

เพราะว่าฉันเครียด ฉันจึงใช้ยามากยิ่งขึ้น และฉันก็โดดเดี่ยวและเหงาใจมากด้วยเพราะไม่สามารถไปเจอะเจอใครได้ มีอะไรมากมายในหัวฉันและโรคก็น่ากลัวมากๆอีกด้วย แต่ตอนนี้ฉันไม่ปล่อยให้ความเครียดนี้ครอบงำฉัน

สารเสพติดไม่ใช่ปัญหา แต่เป็นเรื่องที่พักต่างหาก หากสามารถจัดสรรที่พักให้ได้ ฉันคงใช้สารเสพติดน้อยกว่านี้

การเป็นคนไร้บ้านยากอยู่แล้ว แต่พอมีเรื่องอาหารเข้ามาเกี่ยวข้อง ทุกอย่างยิ่งยากขึ้น ยิ่งถ้าหากไม่สามารถซื้อส่งได้และเราไม่สามารถเข้าร้านค้าด้วยซ้ำ ทุกคนต้องใส่หน้ากาก ในเวลานี้โรคยังเข้าไม่ถึงกลุ่มคนไร้บ้าน แต่เราก็ไม่ได้มีที่พักเป็นหลักแหล่งด้วย ฉันพบเห็นในโซเชียล มีเดียว่าคนไร้บ้านที่ได้รับผลกระทบหรือติดโควิดกันจริงๆคือกลุ่มคนที่เข้าพักตามที่อยู่ที่ทางภาครัฐจัดให้

ในฐานะคนไร้บ้าน การพึ่งพาอาศัยกันเป็นสิ่งที่ทำให้อยู่รอดได้ ในตอนนี้ทุกคนคงคิดว่าภูมิต้านทานของตัวเองดีมากและพร้อมรับมือกับโรค แต่ในความจริงแล้ว ฉันมองว่าภูมิต้านทานทุกคนเริ่มเสื่อมลงด้วยซ้ำ

คนที่กังวลที่สุดคือผู้หญิงที่ให้บริการทางเพศ ฉันเคยแนะนำให้พวกเขาพกที่ตรวจอุณหภูมิเองเลย และเมื่อต้องทำงานก็ขอตรวจวัดไข้ก่อน หญิงสาวคนหนึ่งบอกกับฉันว่าจะซื้อให้ทุกคนเลย เพราะหมอก็ต้องตรวจวัดเราก่อนทุกอย่าง

ในความจริงแล้ว หอพักสำหรับผู้ที่ภูมิต้านทานเสื่อมลงหรือผู้สูงอายุก็ได้ถูกจัดเตรียมไว้ แต่เหมือนจะเข้าพักยาก ถึงแม้จะอยู่ในบัญชีรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าพักก็มีโอกาสน้อยว่าถูกเรียกเข้า

ฉันไม่อยากพักในสถานที่ที่มีแต่สิ่งสกปรกหรือแมลงเพียงเพราะมีรายได้ที่น้อย และฉันจะรับไม่ได้เป็นอย่างมากถ้าหากมีใครบอกให้ฉันเข้าพักในบ้านพักที่สะอาดและปลอดยา ตอนนี้ฉันอายุ 47 ปี อะไรก็ตามที่ฉันตัดสินใจจะทำหรือใช้ไม่ควรจะต้องขึ้นอยู่กับค่าที่พักของฉัน มันไร้สาระ

สารเสพติดไม่ใช่ปัญหา แต่เป็นเรื่องที่พักต่างหาก หากสามารถจัดสรรที่พักให้ได้ ฉันคงใช้สารเสพติดน้อยกว่านี้ ฉันคงได้พักผ่อนมากขึ้นตอนกลางคืนแต่ละวัน ไม่ใช่ต้องใช้สารเสพติดเพื่อให้ตื่นอยู่ได้เพื่อระวังไม่ให้ใครมายุ่งหรือทำร้ายฉันตอนกลางคืน

พอลลา: หญิงชาวลาตินวัย 52 ปี ที่รักต่างเพศพักอาศัยอยู่ที่นิว ยอร์ค

ปกติแล้วฉันใช้สารเฮโรอีนมากที่สุด ราคาและการเข้าถึงมันไม่ได้ยากขึ้นเลยด้วยในช่วงพักหลัง ราคามันยังคงอยู่ที่ 10 ดอลลาร์เหมือนเดิม บางครั้งฉันยังเป็นคนขายเองด้วยซ้ำ

แม่ของฉันถูกฆาตกรรมเมื่อปี 1990 ฉันใช้ยาประมาณหนึ่งถุงครึ่งต่อวันและฉันอยู่ที่สวนสาธารณะนี้มาอย่างน้อย 17 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะมีที่พักอยู่ในตัวเมืองแต่ฉันไม่ได้เข้าไปพักมาหลายเดือนแล้วเพราะเพื่อนบ้านฉันเสียชีวิตไปเพราะโควิด ต้องขอบคุณพระเจ้าเลยจริงๆที่ฉันไม่ตัดสินใจเข้าไปพักในเวลานั้นเพราะฉันคงติดโรคนั้นด้วยเช่นกัน

หลายคนเลือกไม่ใช้ถุงยางอานามัย แล้วมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก

ตั้งแต่มีโควิดระบาด การหารายได้ยากขึ้นเป็นอย่างมาก ความยากไม่ได้เกิดจากการขายสารเสพติดแต่เกิดจากความยากในการขายบริการ(ทางเพศ) ในบางครั้ง หากรายได้ฉันดีมากจริงๆ ฉันก็จะซื้อของและดูแลตัวเองจากของที่ซื้อมาเลย

หลายคนเลือกไม่ใช้ถุงยางอานามัย แล้วมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก อย่างที่สองคือ คนเหล่านี้ไม่มีเอกสารชี้วัดด้วยซ้ำว่าเขาติดโควิดหรือไม่ ฉันเลยไม่อยากยุ่งกับเขา คุณพอเห็นภาพไหม? พวกเขาไม่สนคนอื่นๆเลยนอกจากตัวเอง

เจ้านายฉันที่หน่วยงานมักขอให้ฉันลดการใช้สารเฮโรอีน แต่ฉันก็ปฏิเสธและบอกว่ายังไม่หยุดในเร็ววันหรอก ฉันใช้มันตั้งแต่อายุ 16 ปี มันจึงไม่ง่ายที่จะเลิก ยิ่งหากรายได้น้อยเหมือนช่วงนี้ ฉันยังต้องพึ่งมันอยู่

มาร์ค: ชายผิวขาวจากแซนดิเอโก แคลิฟอร์เนีย วัย 39 ปี ซึ่งมีรสนิยมชอบเพศตัวเอง

ฉันเลือกใช้ยาเมทแอมเฟตามีน แต่ในช่วงเพิ่มเริ่มใช้ ฉันยังคงใช้แค่ครั้งสองครั้งต่อปี จนกระทั่งปี 2012 ฉันก็เริ่มใช้มันในปริมาณที่มากขึ้นและถี่ขึ้นด้วย โดยเฉพาะตอนออกไปพบเจอผู้คนตามงานเลี้ยงต่างๆ การใช้มันไม่ได้ส่งผลอะไรต่อฉัน ฉันก็ยังคงซื้ออาหารและจ่ายค่าเช่าห้องพักได้เหมือนเดิม

แต่เรื่องปัญหาสุขถาพทำให้ฉันต้องนอนตามท้องถนนเมื่อปี 2017 เพราะฉันโดยไล่ออกและเสียรายได้ไปโดยสิ้นเชิง จากช่วงนั้นมา ทุกอย่างก็แย่ลงมาโดยตลอด ในเมืองแซนดิเอโก หากคุณกลายเป็นคนไร้บ้าน คุณจะค้นพบว่าอาหารหายากกว่าสารเสพติดเป็นอย่างมาก ฉันจำได้ว่าเคยใช้โคเคนประมาณ 3.5 กรัมให้อยู่ยาวเป็นอาทิตย์เลยตอนมีที่พักของตัวเอง แต่ทุกวันนี้มันคงอยู่ไม่เกินหนึ่งหรือสองวันด้วยซ้ำ

ก่อนโควิดจะเริ่มระบาด ฉันซื้อโคเคนในปริมาณดังกล่าว แต่ในปริมาณที่มากที่สุดเท่าที่เคยซื้ออยู่ที่ราคาประมาณ 50 ดอลลาร์ แต่ถ้าฉันอยากซื้อปริมาณ 3.5 กรัมเหมือนเมื่อก่อนในช่วงนี้ มันคงราคาประาณ 65 หรือ 70 ดอลลาร์แล้ว และหากฉันเลือกซื้อประมาณหนึ่งออนซ์ ซึ่งเป็นปริมาณที่ฉันเลือกใช้ทุกวันนี้ เมื่อก่อนมันคงราคาประมาณ 130 ถึง 150 ดอลลาร์ แต่ทุกวันนี้มันคงอยู่ที่ราคา 225 ดอลลาร์แล้ว ฉันจำได้ว่าเคยจ่าย 350 ดอลลาร์กับออนซ์ด้วยซ้ำ

มันหายากขึ้นนิดหน่อย เนื่องจากการอยู่ที่นี่หมายความว่าปกติโคเคนจะถูกเคลื่อนย้ายข้ามชายแดนได้ง่ายขึ้น แต่ในช่วงโควิดคนและสินค้าข้ามมายากมาก แต่ฉันโชคดีที่รู้จักคน จึงต้องรอไม่นาน

ความท้าทายที่ต้องเผชิญคือการหาอุปกรณ์และของใช้ส่วนตัวที่สะอาด ซึ่งหายากมาตั้งแต่ก่อนโควิดด้วยซ้ำ

ในทุกๆวันฉันยังคงใช้สารเมธอยู่ บางครั้งฉันใช้น้อยลงด้วยซ้ำหากเป็นช่วงกักตัวนี้ เพียงเพราะในช่วงไร้บ้านในสามปีที่ผ่านมา ฉันได้เริ่มเก็บเงินเพื่อช่าที่อยู่ของตัวเอง และตอนนี้กำลังพยายามเป็นลูกบ้านที่ดีจะได้ไม่ถูกไล่ออก และฉันชอบใช้เมธเพียงตอนมีเพื่อนอยู่ด้วยเยอะๆ หมายความว่าฉันไม่ได้พาเพื่อนมาเลยเพราะเกรงใจเจ้าของหอพัก จึงใช้เมธน้อยลงด้วย

ความท้าทายที่ต้องเผชิญคือการหาอุปกรณ์และของใช้ส่วนตัวที่สะอาด ซึ่งหายากมาตั้งแต่ก่อนโควิดด้วยซ้ำ ที่หน่วยงานของฉันมีโครงการแลกเปลี่ยนซึ่งในเวลาสามชั่วโมงและสามวันต่ออาทิตย์ เราสามารถแลกเปลี่ยนบุคคลากรกับที่อื่นๆ และตอนนี้กำลังพยายามให้โครงการใหม่ๆเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน เพื่อดูแลผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือ

สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปในเมืองนี้ตั้งแต่มีโควิดก็คือผู้คนมีมุมมองชอบตัดสินคนอื่นน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะกับผู้ที่ไร้บ้าน เนื่องจากพวกเขาเองก็ได้รับผลกระทบและสูญเสียอาชีพการงานตัวเองด้วยเช่นกันจึงเข้าใจว่าเหตุการณ์แบบนี้สามารถเกิดได้กับทุกคน ซึ่งแท้จริงแล้วก็ช่วยให้ผู้ที่ใช้ยารู้สึกดีขึ้นด้วยเช่นกัน

ใครก็ตามที่เดินเจอเรา ก็จะมีมุมมองหรือค่านิยมในเชิงลบที่ถูกตั้งไว้ แต่ในความจริงพวกเราก็เป็นเหมือนพวกคุณ เราล้วนมีปัญหาที่ต้องเผชิญไปให้ได้เหมือนๆกันหมด

แอนเดร: นามแฝงสำหรับชายผิวขาววัย 36 ปี ที่พักอาศัยอยู่ในเมืองนิว ยอร์คและนิยามตัวเองว่ารักเพศตรงข้าม

ผมเกิดและโตที่นี่ เรียนระดับมหาวิทยาลัยที่วิสคอนซิน แต่ก็ยังคงกลับมาที่นี่ ตอนนี้ผมพักอาศัยอยู่กับครอบครัว ตอนแรกผมกับแฟนอยู่ห้องพักเล็กๆกับผู้ชายอีกหนึ่งคน จนกระทั่งเรามีปากเสียงกัน จนเกิดทะเลาะวิวาท เขาเลยไล่พวกเราออกมาจากที่นั่น

แต่แฟนผมยังคงติดอยู่ที่นั่น ผมกับแฟนก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันเลยเพราะผมเองก็ต้องติดอยู่ที่บ้านของพ่อแมตัวเอง แล้วตอนนี้ผมก็หลบหนีมาประมาณสองวันแล้ว

ตั้งแต่โควิดเริ่มมาผมก็ได้แต่เพิ่มปริมาณเรื่อยๆ

ผมเลิกใช้สารเฮโรอีนประมาณสามสี่ปีที่แล้วเพราะใช้ยาซูบ๊อกโซน แต่ตอนนี้หันมาใช้โคเคนแทน ตั้งแต่โควิดเริ่มต้นมา ผมก็ได้แต่เพิ่มปริมาณของยาที่ใช้ ความเครียดจากการไม่เจอแฟน การกินอยู่ของตัวผมเองล้วนทำให้สภาพจิตใจของผมย่ำแย่มาก

เวลาผมไม่ได้ใช้ยาจะคุยไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ผมมีอาการซึมเศร้า การใช้ยาเปรียบเสมือนเป็นการทำให้ผมหายใจได้ ถึงแม้จะทำตัวบ้าๆและเห็นภาพหลอนในบางครั้งที่ใช้เยอะไปก็ตาม

ราคาและวิธีการหายานี้ก็ยังเหมือนยุคก่อนโรคจะระบาด มีเพียงแต่รถไฟที่ไม่ทำงาน เลยต้องติดอยู่ที่เดิมๆ ถึงแม้ผมอยากซื้อถุงนอน กลับบ้านแล้วใช้โคเคนที่มีอยู่ก็ทำไม่ได้ เวลาต้องนอนตามท้องถนน ผมทำไม่ได้เลยเพราะรู้สึกอึดอัดเพราะผมเคยนอนในเรือนจำมาแล้ว การต้องอยู่แบบนั้นหมายความว่าคุณต้องพบเจอกับการทะเลาะวิวาทอยู่บ่อยๆ แล้วผมกลัวมันจะเกิดขึ้นอีก ถ้าหากคนเข้ามาทำร้ายผมแบบไร้สาเหตุ ผมก็พอสู้ได้

แน่นอนว่าผมกังวลเรื่องการระบาดของโควิด-19 พ่อแม่ของผมแก่แล้ว ผมไม่อยากให้เขาติดโรคนี้ไปด้วย ตอนนี้ผมร่วมโครงการของปรกันสังคมที่ทางภาครัฐจัดสรรให้ แต่กำลังพยายามยื่นขอเข้าร่วมโครงการที่ดีกว่าเดิมอีกรอบเพราะโดนปฏิเสธไปถึงสามรอบแล้ว

การอยู่แบบนี้หมายความว่าคุณไม่สามารถคงความสัมพันธ์ใดๆในชีวิตไว้ได้ งานการหรืออาหารก็ไม่สามารถคงไว้ได้เช่นกัน และเป็นเช่นนี้ทั้งช่วงก่อนและระหว่างการระบาดของโควิด อย่างไรก็ตามมันก็คงย่ำแย่กว่าก่อนช่วงระบาดแน่นอนเพราะผู้คนกลัวการคุยกับผมมากขึ้นเพราะทุกคนต่างต้องใส่หน้ากากเพื่อไม่รับเชื้อหรือแพร่เชื้อเอง

*บทความนี้ได้ถูกตีพิมพ์โดย Filter สื่อออนไลน์ที่เผยแพร่ข่าวการใช้ยาเสพติด นโยบายด้านยาเสพติด และสิทธิมนุษยชนในประเด็นต่างๆโดยถูดแสดงผ่านมุมมองที่ลดความรุนแรงลง สามารถติดตาม Filter ได้ผ่าน Facebook หรือ Twitter และสมัครเพื่อรับข่าวสารผ่านจดหมายข่าวของเว็บไซต์ได้อีกเช่นกัน

*แคสตาเลีย เมดราโน คือนักข่าวที่มีความสนใจในประเด็นเรื่องราวเกี่ยวกับยาเสพติด ความไม่สบายทางจิต และสาธารณะสุข งานของเธอมักปรากฏในสื่อหลายสำนัก อาทิเช่น Newsweek, Vice, Gizmodo Vox หรือแม้กระทั่ง Teen Vogue ตอนนี้เธอกำลังทำงานอาสาสมัครที่ศูนย์บรรเทาประจำ Lower East Side และพักอาศัยอยู่ที่แมนฮัตตัน