Η νομιμότητα των ναρκωτικών αλλάζει μπροστά στα μάτια μας. Νέα Ζηλανδία Προσπάθησα να απαγορεύσει στους νέους να αγοράζουν νόμιμα τσιγάρα, ενώ το Η.Β απαγορευμένος την κατοχή υποξειδίου του αζώτου. Η Ταϊλάνδη μπορεί να επαναποινικοποιήσει την κάνναβη μετά παλεύει να ελέγξει την ανοικτή αγορά της, ενώ η Ολλανδία πιλοτάρει το πρώτο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ψυχαγωγικής κάνναβης. Αλλά μπορεί να είναι δύσκολο να προσδιοριστεί τι υποκινεί τέτοιες αλλαγές στη νομοθεσία για τα ναρκωτικά και πόσο σημαντικές είναι αυτές.
Σε αυτό το άρθρο, προσφέρουμε το «απαρτχάιντ των ναρκωτικών» ως ένα θεωρητικό πλαίσιο για να προσδιορίσουμε το πώς και γιατί υπάρχουν και αναδύονται οι πολιτικές για τα ναρκωτικά. Γιατί, ως παγκόσμια κοινωνία, έχουμε εντυπωσιακά παρόμοιες πολιτικές για τα ναρκωτικά, όπου ορισμένα ναρκωτικά διακινούνται ελεύθερα ενώ άλλα απαγορεύονται αυστηρά; Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις της πολιτικής για τα ναρκωτικά αμφισβητούν αυτό το μοντέλο;
Τι είναι το απαρτχάιντ ναρκωτικών;
Ορίζουμε το απαρτχάιντ των ναρκωτικών ως ένα σύστημα ένταξης και αποκλεισμού που δημιουργεί μια αυθαίρετη ιεραρχία χρήσης ουσιών, προνομίζοντας ορισμένα φάρμακα, τους κατασκευαστές και τους καταναλωτές τους, ενώ παράλληλα διαχωρίζει, ποινικοποιεί και τιμωρεί άλλα. Αυτή είναι μια διαδικασία που συνδέεται με το εμφάνιση και εγκαθίδρυση του καπιταλισμού με την προέλευσή του να βρίσκεται στην αποικιοκρατία, την αυτοκρατορία, τη σκλαβιά, την εκμετάλλευση, καθώς και την πρόοδο του παγκόσμιου καταναλωτικού καπιταλισμού.
Το παγκόσμιο σύστημα απαγόρευσης των ναρκωτικών συνδέεται ιστορικά με τις δυτικές εμπορικές εταιρείες που χρησιμοποιούν στρατιωτική βία, εθνοκάθαρση και καταβαλλόμενη εργασία για να ανοίξουν τις διεθνείς αγορές ναρκωτικών. Αυτή η διαδικασία δημιούργησε τη διάκριση μεταξύ της νόμιμης προμήθειας ναρκωτικών από την παράνομη παροχή εγκληματικής ενέργειας, παρά το γεγονός ότι οι νόμιμες εταιρείες και οι κυβερνήσεις συμμετέχουν στις ίδιες δεσμεύσεις με αυτές που απασχολούνται από τους σημερινούς επιχειρηματίες της μαύρης αγοράς.
Το πώς καταλήξαμε να ορίσουμε ποια ναρκωτικά, κατασκευαστές, προμηθευτές και χρήστες είναι παράνομα και επιβλαβή και ποια όχι, δεν βασίζεται στη λογική ή στη λογική. Οδηγείται από την προκατάληψη και την κερδοφορία. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε επιστημονική εξέταση των «ναρκωτικών» υπογραμμίζει πώς η παράνομη κατάσταση ορισμένων ουσιών είναι παράλογη και πώς η τρέχουσα προώθηση νόμιμων ουσιών είναι εσφαλμένη.
Το ναρκωτικό απαρτχάιντ που ζούμε σήμερα ενισχύθηκε από τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» του Νίξον. Από την αρχή, αυτός ο όρος ήταν μια αντίφαση: δεν υπήρξε ποτέ πόλεμος κατά των ναρκωτικών, μόνο πόλεμος με συγκεκριμένα ναρκωτικά, προσπαθώντας παράλογα και ασυνάρτητα να τα εξαλείψουν.
Ακριβέστερα, είναι α «Πόλεμος μεταξύ ναρκωτικών»: ένα σύστημα απαρτχάιντ ναρκωτικών που επιτρέπει τη χρήση ορισμένων ουσιών ενώ άλλες θέτει εκτός νόμου. Είναι ένα διεφθαρμένο σύστημα που έχει να κάνει περισσότερο με τον έλεγχο των ανθρώπων που κάνουν χρήση ναρκωτικών παρά με τους κινδύνους που ενέχουν τα ίδια τα ναρκωτικά.
Η δαιμονοποίηση ορισμένων φαρμάκων όχι μόνο επιδεινώνει την ανθρώπινη δυστυχία, αλλά επίσης αποτρέπει τις συζητήσεις γύρω από το κοινωνικό και νομικό καθεστώς των ναρκωτικών. Υπό αυτή την έννοια, το απαρτχάιντ για τα ναρκωτικά βλέπει τους νόμους για τα ναρκωτικά ως ιδεολογικά εργαλεία μέσω των οποίων επιβάλλονται κυρίαρχοι ηθικοί, πολιτικοί και οικονομικοί κανόνες, ενισχύοντας τις υποκείμενες σχέσεις εξουσίας που ποινικοποιούν και περιθωριοποιούν ορισμένες ομάδες στην κοινωνία – κυρίως φτωχούς, μαύρους και καφέ, είτε κάνουν χρήση ναρκωτικών. ή όχι.
Οι συνέπειες ενός απαρτχάιντ ναρκωτικών
Επομένως, η παγκόσμια ανταπόκριση στα φάρμακα διέπεται περισσότερο από το ποιος παρασκευάζει ή χρησιμοποιεί μια ουσία παρά από την εγγενή τοξικότητα ή τους κινδύνους που συνδέονται με αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές για τα ναρκωτικά, που αποσκοπούν στη μείωση των βλαβών που σχετίζονται με τα ναρκωτικά, καταλήγουν να τις ενισχύουν. Αυτό συμβαίνει με δύο βασικούς τρόπους.
Πρώτον, νομιμοποιούν τις βίαιες και επιβλαβείς τακτικές. Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών έχει, εξ ορισμού, σκοπό την εξάλειψη μιας ουσίας με στρατιωτικά μέσα. Το απαρτχάιντ των ναρκωτικών χαρακτηρίζει τόσο τη χρήση παράνομων ναρκωτικών όσο και τους χρήστες τους ως επικίνδυνους, που απαιτούν εξάλειψη ή κυριαρχία. Με αυτόν τον τρόπο, κατηγορεί τις μειονοτικές ομάδες ως τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν βλάβες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά, δικαιολογώντας την ανάγκη βίαιου κρατικού μηχανισμού να ελέγχει όσους χρησιμοποιούν, παράγουν και πωλούν παράνομα ναρκωτικά. Μέσω του ρατσισμού, της αποικιοκρατίας και του ταξικού πολέμου, αυτές οι ομάδες φέρει το μεγαλύτερο βάρος της βίας του πολέμου των ναρκωτικών, καθώς έχουν στοχοποιηθεί σκόπιμα ως υπεύθυνοι για βλάβες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά.
Δεύτερον, το ναρκωτικό απαρτχάιντ δημιουργεί ένα προπέτασμα καπνού για τις πιο ευρείας κλίμακας βλάβες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά, αυτές που προκαλούνται κυρίως από νόμιμες και κοινωνικά αποδεκτές ουσίες. Αυτή η διαδικασία κρύβει όλο το φάσμα των βλαβών – ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με τη ζάχαρη, τα φάρμακα, το αλκοόλ και τον καπνό. Έτσι, ενώ οι φαρμακευτικές εταιρείες, η βιομηχανία αλκοόλ, καπνού και καφεΐνης, καθώς και οι κατασκευαστές τροφίμων και ποτών που φορτώνουν τα προϊόντα τους με ζάχαρη προκαλούν το μεγαλύτερο ποσοστό βλάβες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά (από παχυσαρκία, τερηδόνα, απώλεια ύπνου, ηπατική νόσο, καρκίνο), οι συναλλαγές τους γίνονται με ελάχιστη έως καθόλου κρατική βία, λειτουργώντας (καλώς ή κακώς) κυρίως μέσω της αυτορρύθμισης.
Είναι σημαντικό ότι το απαρτχάιντ των ναρκωτικών ορίζει ποιους βλέπει η κοινωνία ως άτομα που κάνουν χρήση «ναρκωτικών» και τι καταλαβαίνουμε ως βλάβες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά: αυτό κρύβει την πραγματικότητα που είμαστε όλοι χρήστες ναρκωτικών και ότι οι πιο σημαντικές βλάβες που σχετίζονται με τα ναρκωτικά προέρχονται στην πραγματικότητα από πολιτιστικά ενσωματωμένες, ενσωματωμένες και προωθούμενες ουσίες. όλοι αντιμετωπίζουν κόστος που σχετίζεται με τα ναρκωτικά κάποια στιγμή στη ζωή τους, ωστόσο μια μειοψηφία από αυτά σχετίζονται με παράνομα ναρκωτικά, των οποίων οι βλάβες επιδεινώνονται από την ποινικοποίησή τους.
Προχωρώντας πέρα από το ναρκωτικό απαρτχάιντ
Ενώ ορισμένες χώρες έχουν ελευθερώσει τις πολιτικές τους για τα ναρκωτικά, το απαρτχάιντ για τα ναρκωτικά εξακολουθεί να είναι ο κανόνας.
Οι νόμιμες αγορές ναρκωτικών επανεφευρίσκονται συνεχώς: ενώ οι νόμοι για τον καπνό μπορεί να γίνουν αυστηρότεροι, εμφανίζονται νέες αγορές. Το έχουμε δει αυτό με το άτμισμα, όπου σχετικά μη ελεγχόμενα προϊόντα συχνά στοχεύουν νεολαία. Ενώ η ενίσχυση της νομοθεσίας για τον καπνό ενισχύει την ιδέα ότι οι πολιτικές για τα ναρκωτικά προστατεύουν την κοινωνία, θα μπορούσαν απλώς να εκτοπίσουν τις βλάβες των ναρκωτικών αλλού. Το ναρκωτικό απαρτχάιντ εκσυγχρονίζεται, βελτιώνεται και διατηρείται.
Η «χαλάρωση» των νόμων για την κάνναβη –είτε μέσω της αποποινικοποίησης είτε μέσω ρύθμισης– θα πρέπει επίσης να αναλυθεί μέσα από το πλαίσιο του απαρτχάιντ για τα ναρκωτικά. Αρκετές δικαιοδοσίες σε όλο τον κόσμο έχουν είτε αποποινικοποιήθηκε κατοχή κάνναβης ή ενσωμάτωσή της με άλλα νομικά προνομιούχα ναρκωτικά ως πρόσφατα εμπορευματοποιημένο προϊόν.
Ωστόσο, θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν αυτό αντιπροσωπεύει μια αποδυνάμωση του απαρτχάιντ των ναρκωτικών, ή απλώς τη μεταμόρφωση της απαγόρευσης, όπου δημιουργείται η εμφάνιση της προοδευτικής αλλαγής της πολιτικής για τα ναρκωτικά, αλλά η βασική λογική και τα αποτελέσματά της παραμένουν αμετάβλητα.
Η μεταρρύθμιση της κάνναβης ηγήθηκε κατά κύριο λόγο από τα ναρκωτικά κερδοφορία αντί για πρόσβαση ασθενών, ιστορικές αδικίες ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ελάχιστη έως καθόλου μεταρρύθμιση γύρω από την κοινωνική ισότητα ή την αποκατάσταση των ιστορικών ζημιών έχουν πραγματοποιηθεί. Οι μεταρρυθμίσεις για την κάνναβη έγιναν επίσης στο κενό, με λίγες αλλαγές στη νομιμότητα άλλων ουσιών. που σημαίνει ότι το ναρκωτικό απαρτχάιντ συνεχίζεται.
Ενώ τέτοιες μεταρρυθμίσεις μπορεί να αντιπροσωπεύουν το πρώτο βήμα για την εξάρθρωση του ελαττωματικού απαγορευτικού μοντέλου, η επιλεκτική μεταρρύθμιση ορισμένων φαρμάκων χωρίς κριτική στο κατεστραμμένο απαγορευτικό σύστημα μπορεί να δημιουργήσει αντιπαραγωγικά αποτελέσματα και μη μεταρρυθμιστικές μεταρρυθμίσεις.
Ξεφεύγοντας από το φάντασμα της απαγόρευσης
Οι δικαιοδοσίες όπου έχει εισαχθεί η αποποινικοποίηση και η νομιμοποίηση παραμένουν στοιχειωμένες από τους φαντάσματα της απαγόρευσης. Στον Καναδά, όπου η κάνναβη είναι νόμιμη και ορισμένα ναρκωτικά έχουν αποποινικοποιηθεί, συνεχίζουμε να βλέπουμε ιθαγενών ομάδων δυσανάλογα έγκλειστος. Το σύστημα αποποινικοποίησης της Αυστραλίας μπορεί στην πραγματικότητα να αυξάνει τον αριθμό των ανθρώπων που κάνουν χρήση ναρκωτικών σε επίσημη επαφή με το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Ακόμη και το πορτογαλικό μοντέλο της αποποινικοποίησης της κατοχής όλων των ναρκωτικών έχει αγωνιστεί να εξαλείψει τα ναρκωτικά χρησιμοποιώντας το στίγμα, όπου φαίνεται ακόμα ως έγκλημα ή παθολογία.
Εν τω μεταξύ, οι μεταρρυθμίσεις της πολιτικής για τα ναρκωτικά αξιολογούνται μέσω των ποσοστών χρήσης ναρκωτικών, θανάτων που σχετίζονται με ναρκωτικά, εξάρτησης, ασθενειών, ασθενειών, εγκλημάτων και αδικημάτων οδήγησης. Οι ίδιες οι μετρήσεις που χρησιμοποιούνται για τον υπολογισμό της αποτελεσματικότητας βασίζονται στην απαγόρευση και συνδέονται με το φάρμακο απαρτχάιντ.
Τα προβλήματα των αγορών ναρκωτικών δεν μπορεί να λυθεί χωρίς να καταργήσει το ναρκωτικό απαρτχάιντ και τον απαγορευτικό κόσμο που διατηρεί. Μέχρι να καταρριφθεί η αυθαίρετη διχοτόμηση μεταξύ προνομιούχων και απαγορευμένων ναρκωτικών, οι βλάβες που συνδέονται με τα νόμιμα και τα παράνομα ναρκωτικά θα παραμείνουν ανεξέλεγκτες.
Μέχρι να ανασυνθέσουμε την κατανόησή μας για τα «ναρκωτικά» σε κοινωνικό, νομικό και πολιτικό επίπεδο, με τις πεποιθήσεις ότι όλα τα ναρκωτικά είναι ναρκωτικά και ότι είμαστε όλοι χρήστες ναρκωτικών, θα επιτρέψουμε σε όσους διαθέτουν τα μέσα παραγωγής να επωφεληθούν, ενώ εκτρέπουμε τις εγγενείς βλάβες του καπιταλισμού στις καταναλωτικές πρακτικές μιας μικρής μειοψηφίας. Με αυτόν τον τρόπο, θα συνεχίσουμε να ενισχύουμε τις βλάβες που υφίστανται όλοι στην κοινωνία.
