W dniu 11 stycznia 2019 r pożar w ośrodku odwykowym w Guayaquil w Ekwadorze zginęło 18 pacjentów. Zamknięte w swoich pokojach i zmuszone do detoksykacji „zimnego indyka”, ofiary nie mogły uciec, gdy płomienie ogarnęły budynek.
Barykadowanie pacjentów w pokojach, gdy znoszą bolesne wycofanie się, jest jednym z wielu obelżywe taktyki zatrudniony na „odwykach” w Ekwadorze. Niektóre rehabilitacje zmuszają pacjentów do spania na zimnych podłogach bez koców i materacy, zabraniają używania pasty do zębów i mydła oraz serwują gnijące jedzenie ze sklepów spożywczych. Wiele ośrodków nie zezwala pacjentom na korzystanie z toalety podczas terapii grupowej, która może trwać godzinami. Inni karzą „kłopotliwych” pacjentów, bijąc ich, zmuszając do pływania w lodowatej wodzie, zmuszając do jedzenia bez przyborów kuchennych lub w jednym przypadku zmuszając innych pacjentów do wypróżniania się na nich.
Dr Ana Jacome, psycholog kliniczny i sądowy, udokumentowała powszechne nadużycia w ośrodkach leczenia w Ekwadorze. Mówi, że uzasadnieniem tych nadużyć jest „zniszczenie ego i zastąpienie go lepszym, które nie używa narkotyków”.
Pacjentom mówi się: „Pobijemy z ciebie diabła”, mówi dr Carla Alvarez, która specjalizuje się w badaniach nad polityką narkotykową w Ekwadorze. „W klinikach dużo mówi się o zbawieniu duszy”.
Inne Badania odkryli praktyki, takie jak bicie pacjentów kijami, drutami, maczetami i kablami elektrycznymi, pozostawianie ich na wiele dni w głębokiej, brudnej dziurze, aby „myśleli o złych rzeczach, które zrobili” oraz wykorzystywaniu seksualnym.
Ironicznie, Próby reform Ekwadoru polityka antynarkotykowa mogła nieumyślnie doprowadzić do eskalacji nadużyć. W 2008 roku kraj zmienił konstytucję, uznając zażywanie narkotyków za „problem zdrowia publicznego”, zwolnił z więzień tysiące osób skazanych za przestępstwa narkotykowe i obiecał zwiększyć dostępność leczenia odwykowego. Ale ponad dekadę później wciąż nie ma wystarczającej liczby publicznych programów leczenia, aby zaspokoić popyt. Ekwador ma tylko 110 państwowych klinik leczniczych dla prawie 17-milionowej populacji. Zamiast tego niecertyfikowane prywatne ośrodki odwykowe, w których dochodzi do większości nadużyć, rzuciły się, by zaspokoić popyt. Prywatne kliniki przewyższają liczbę publicznych ośrodków leczenia w Ekwadorze pięć do jednego.
„Istnieje rynek prywatnych ośrodków leczenia, ponieważ prawo nakazuje ludziom iść na leczenie” — mówi dr Jacome.
Dr Alvarez mówi, że po reformach Ekwador „zamienił więzienie na kliniki”.
„Mówimy, że [uzależnienie od narkotyków] jest problemem zdrowia publicznego, ale nigdy nie traktowaliśmy go w ten sposób w Ekwadorze” – mówi.
Ostatnio rząd Ekwadoru próbował zbadać i zamknąć ośrodki leczenia nadużyć. W 2018 roku rząd zamknąć 67 ośrodków, większość z nich potajemnie. Ale nadużycia trwają.
Niestety, łamanie praw człowieka w ośrodkach leczenia nie ogranicza się do Ekwadoru. Rada Praw Człowieka ONZ ma udokumentowane przypadki przemocy fizycznej i seksualnej oraz pracy przymusowej w ośrodkach w Azji Południowo-Wschodniej. Międzynarodowe Konsorcjum ds. Polityki Narkotykowej wydało raport w sprawie nadużyć w Ameryce Łacińskiej, której praktyki obejmują „polowania” w Gwatemali, które łapią ludzi używających narkotyków i zmuszają ich do leczenia. Stany Zjednoczone mają udokumentowaną historię nadużyć w ośrodkach leczenia uzależnień, m.in praca przymusowa, słowne znęcanie się, przymusowe leczenie w więzieniu nawet dla osób, które nie zostały skazane za przestępstwo.
Obraźliwe i nieludzkie traktowanie trwa nadal, ponieważ nawet kraje, które twierdzą, że używanie narkotyków jest problemem zdrowia publicznego, zaprzeczają temu twierdzeniu, kryminalizując posiadanie i sprzedaż narkotyków.
„Dopóki zażywanie narkotyków jest zabronione, trudno jest stworzyć system leczenia inny niż represyjny” — mówi dr Jacome.
Jak na ironię, chociaż naukowcy definiują te z zaburzenie używania substancji jako osoby z „trudnościami w kontrolowaniu [używania] i wytrwałością w [używaniu] pomimo szkodliwych konsekwencji”, podejmujemy wszelkie próby kontrolowania używania substancji poprzez politykę kar. Nie zobaczymy zmian, dopóki ten paradoks nie zostanie rozwiązany.
*Tessie jest pisarką i rzeczniczką polityki narkotykowej w Raleigh w Karolinie Północnej. Jej towary zbadać takie tematy, jak reforma wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, polityka antynarkotykowa i redukcja szkód. Wcześniej pełniła funkcję rzecznika i koordynatora ds. komunikacji w North Carolina Harm Reduction Coalition, ogólnostanowej organizacji non-profit, która rozwija politykę antynarkotykową i reformę wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. W tym czasie odegrała kluczową rolę w zalegalizowaniu programów wymiany strzykawek i rozszerzeniu dostępu do naloksonu. Możesz ją u niej znaleźć lub Instagram.
