TalkingDrugs współpracuje z Luana Malheiro, antropolog i badacz narkotyków z Brazylii, aby ożywić swoje spostrzeżenia z szeroko zakrojonych badań nad kobietami, które są bezdomne i używają cracku w Brazylii. Ta praca na marginesie społeczeństwa jest niezwykle ważna do podkreślenia, zwłaszcza dlatego, że została zbudowana wraz z tą populacją używającą narkotyków.
To jest pierwsza część refleksji Malheiro na temat jej pracy, podsumowująca tezę książki i sposób, w jaki rozwijała badania wraz z innymi partnerami naukowymi. Druga część do przeczytania tutaj.
Od około 2000 roku brazylijska debata na temat polityki narkotykowej była naznaczona dominującymi siłami medialnymi ogłaszającymi nadejście cracku, wielkiego zła. The budownictwo społeczne i zmediatyzowane paniki moralnej wokół konsumpcji cracku było częścią szerszych globalnych wysiłków na rzecz nasilenia publicznego prześladowania ludzi, którzy używali cracku na otwartej przestrzeni w duże miasta i ośrodki miejskie. Podczas gdy w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach trwała zmiana kulturowa i polityczna wokół akceptacji używanie konopi indyjskich, prohibicyjny model wojny narkotykowej skupił się ponownie na nowym wrogu w naszym regionie: palaczach kokainy, zwłaszcza czarnoskórych lub biednych.
Dyskurs używany do konstruowania wizerunku konsumentów cracku aktywnie demonizował te populacje: narkomanów, zombie, bezduszne ciała lub dzieci cracku. Wszystkie wzmacniają dyskryminujące i stygmatyzujące praktyki w społeczeństwie. W polityce publicznej dyskurs ten stworzył represyjne i prohibicyjne podejście do narkotyków, podkręcając praktyki kontroli zdrowotnej i wpływając na prawo dostępu ludzi do miasta.
W Brazylii zaczął pojawiać się zestaw nowych zasad dotyczących organów kontrolnych, których rzekomym celem było „powstrzymanie epidemii cracku”, czego nigdy nie potwierdzono żadnymi dowodami epidemiologicznymi. Rząd Brazylii rozpoczął serię inicjatyw pod nazwą „Crack: you can beat it” w celu stłumienia wrzawy opinii publicznej i mediów wokół narkotyku. Te zasady oczywiście nie dotyczyły wszystkich, którzy spożywali crack: konkretny problem dotyczył tej grupy ludzi żyjących na ulicy lub tych części biedniejszych społeczności, które zwykle używają cracku w otwartych przestrzeniach publicznych.
Książka "Stawanie się kobietą używającą cracku: kultura i polityka narkotykowa”, opublikowanej w 2020 r. przez Redaktor Telha, opowiada tę skomplikowaną fabułę, czerpiąc z głosów, które nigdy nie są traktowane poważnie w debatach krajowych i regionalnych: kobiet mieszkających na ulicy i zażywających crack. Książka przedstawia fakty historyczne, takie jak analiza globalnego i lokalnego kontekstu politycznego, który sytuuje osoby używające cracku jako historyczne cele prohibicji; odkrywa dyskusje na temat lokalnych i globalnych problemów w ramach historii opowiadanych przez te kobiety, które są partnerami badawczymi autorki.
„Partner” to pojęcie używane przez kobiety w odniesieniu do osób godnych zaufania, które były obecne w ważnych momentach ich życia. Celem książki było naśladowanie tej wiarygodności, zapewnienie przestrzeni do zrozumienia historii osób najbardziej dotkniętych prohibicją, rasizmem, seksizmem i nierównością ekonomiczną, zwłaszcza gdy przeżywali moralną panikę wokół cracku.
Książka jest siecią opowieści, która zaczyna się od osobistych historii autora. Opisuje doświadczenia, które przeżyła jako kobieta, która używa narkotyków, koncentrując swoje badania wokół tych tożsamości. W prohibicyjnym, kolonialnym i seksistowskim świecie uciszenie kobiet zażywających narkotyki jest techniką utrzymania władzy, która pozbawia je szansy na udział w krytyce polityki narkotykowej, która ich dotyczy. Doświadczenie używania narkotyków jest również siłą wytwórczą wiedzy, rozwijającą kulturę używania, która łączy polityczne i społeczne rozumienie narkotyków, a także osobiste doświadczenia w iteracyjnym procesie rozwijanym w godzinach nadliczbowych. Znaczenie łamania paktów milczenia we współpracy z badaną populacją i ustanawiania systemów wymiany wiedzy ma kluczowe znaczenie dla książki.
Stawanie się kobietą używającą cracku
„Groził mi mój mąż. Mieszkałam z nim na Praça dos Correios ([plac publiczny], on, jego córka i ja. Mieszkaliśmy na ulicy i bałam się go, więc poszłam do delegacja de mulher [komisariaty policji specjalizujące się w przestępstwach przeciwko kobietom]. Nie wiedziałem, jak to działa, więc tego samego dnia, kiedy mi groził, zebrałem trochę pieniędzy, zostawiłem dziewczynę z towarzyszem i poszedłem złożyć skargę. Zostałem potraktowany okropnie. Chciałem mówić o tym, jak mi grożono, a funkcjonariusz pytał, czy palę crack, czy mam dzieci, żebym nie chodził po złych terenach. Zapytałem ją prawie płacząc, że muszę zejść z ulicy i gdzieś iść. Powiedziała mi, że jest schronisko, ale nie mogłam tam iść, bo byłam bezdomna i brałam narkotyki, których tam nie wolno było. Wyszedłem ze stacji przepełniony nienawiścią, czy to nie była kobieta? Czy jestem mniej niż kobietą? Czyż nie jestem kobietą? – Janet
Książka była zwieńczeniem wieloletniej socjalizacji autorki z bezdomnymi kobietami zażywającymi crack w miejskiej dzielnicy miasta Salvador na Bahia. Proces badawczy obejmował kilka wywiadów, odwiedzając otwarte sceny zażywania narkotyków, służby zdrowia, budynki wymiaru sprawiedliwości w latach 2015-2016. Autorka pracowała z kolektywem 20 kobiet, przeprowadzając wywiady indywidualne i grupowe, aby zrozumieć ścieżkę, która doprowadziła kobiety do używania i problematyczne użycie cracku. Jak kobiety stały się konsumentami cracku? To było jedno z pytań, które kierowały rekonstrukcjami życia tych kobiet, dzięki którym te wywiady i historie rzucają światło na ten proces.
Tytuł książki nawiązuje do klasycznej pracy Simone de Beauvoir, która kwestionuje ideał kobiety reprezentujący dzisiejszy biały feminizm i której głos i narracja kierowały formułowaniem współczesnej polityki publicznej dla kobiet. Czarny feminizm, pojawiający się w kontekście międzynarodowym jako wyzwanie dla zachodniego konstruktu Beauvoir, stworzył podstawy do myślenia o walce czarnych, tubylczych i nie-białych kobiet.
W ten sposób cytat Janete wpisuje się w szerszą historię. Od kobiety, która mieszka na ulicy i używa cracku, nie oczekuje się ani nie pożąda udziału w kształtowaniu polityki przez kobiety; jest pozostawiona samej sobie.
Ścieżka, która prowadzi kobiety do bardziej problematycznego używania cracku, to ścieżka charakteryzująca się traumatycznymi przeżyciami. Historie opowiedziane przez moich partnerów badawczych ujawniają, że kiedy zmierzasz ku śmierci, zażywanie cracku jest wyrazem życia, utrzymując cię przy życiu podczas radzenia sobie z traumą. Poszukiwanie pęknięcia było sposobem na wymazanie głębokiego wspomnienia bólu.
Przemoc instytucjonalna, rasowa i ze względu na płeć była na porządku dziennym w życiu tych kobiet. Na 20 kobiet, z którymi pracowałam, 18 było ofiarami wykorzystywania seksualnego przez członków najbliższej rodziny; często był to główny powód, dla którego wielu z nich żyło na ulicach. Po bezdomności wszyscy przechodzą często bolesny proces uczenia się: musisz nauczyć się chronić siebie przed różnymi rodzajami przemocy, które cię otaczają.
Historie gwałtów dokonywanych przez funkcjonariuszy policji, prywatne siły bezpieczeństwa, handlarzy narkotyków i inne osoby zażywające narkotyki na ulicy ujawniają nikczemną rzeczywistość czegoś, co można określić jedynie jako epidemię gwałtów, która dodatkowo pogarsza samopoczucie psychiczne tych kobiet. Inne sytuacje, które doprowadziły do kompulsywnego zażywania cracku to: przemoc fizyczna; usuwanie lub porywanie noworodków; lub usankcjonowane przez państwo morderstwa dzieci, zwykle dokonywane przez policję. Crack stał się dla nich oparciem, by znosić wszystkie przeciwności losu.
„Muszą tylko wiedzieć, że używasz cracku i mieszkasz na ulicy, aby mogli zabrać twoje dziecko. Tych przypadków jest bardzo dużo. Kobiety idą na oddział położniczy, żeby urodzić swoje dzieci, a potem pracownicy je zabierają. Nie chcą nas wspierać ani nie pytają, czy chcesz ich zatrzymać. Po tym, jak zabrali mi pierwsze dziecko, oszalałam. Kiedy byłam w ciąży, zaczęłam bardziej o siebie dbać i bardzo chciałam odejść z tego życia… Ale kiedy zabrali mi syna, naprawdę sięgnęłam dna. Nie chciałam pozostać przy zdrowych zmysłach nawet przez minutę i pamiętać, że mi go zabrali. Wystarczy, że porozmawiasz z innymi kobietami na ulicy, a usłyszysz tę samą historię. Kto może znieść ten ból bez złamania? Bez rzucania się w cholerę?
W książce znajduje się refleksja na temat kobietobójstw dokonanych w imię wojny narkotykowej. Sposób, w jaki kobiety umierają, zarówno fizycznie, jak i subiektywnie, jest zróżnicowany: obecna wojna z narkotykami objawia się wyciszającą siłą, uciszając odgłosy czarnych, tubylczych, nie-białych, transimigrantek, które używają narkotyków.
„Mój syn nie skończył nawet 20 lat. Był moim największym partnerem w życiu, byliśmy tylko ja i on. Dopóki nie związał się z ludźmi tutaj; nie mieliśmy pieniędzy, więc zaczął sprzedawać crack, żeby mieć lepsze życie. Udało nam się załatwić dla nas prosty pokój i nasze życie się kręciło. Obraz jego ciała leżącego na podłodze, pokrytego krwią, wypala się w mojej głowie. Został postrzelony w plecy. Jak to jest sprawiedliwe? Powinien był zostać aresztowany, a potem wyszedłby na wolność. Ten obraz mnie niszczy. Po prostu przestaję o tym myśleć, kiedy palę crack, to przynosi mi trochę ulgi. Minęło pięć lat, ale wciąż czuję się jakby to było wczoraj, wciąż płaczę codziennie. Zabili mnie, kiedy zabili mojego syna. To, co trzyma mnie przy życiu, to [crack] rock. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek był w stanie przestać to palić. Myślę tylko o pomszczeniu jego śmierci…
Książka "Stawanie się kobietą używającą cracku: kultura i polityka narkotykowa”, jest dostępny w Redaktor Telhastrona internetowa.
