Rok zaczyna się ciekawie pod względem przyszłości polityki narkotykowej Tajlandii. 5 stycznia urzędnicy zebrali się na dwudniowej konferencji pt Edukacja narkotykowa: umiejętności społeczne w celu redukcji szkód, aby omówić wnioski wyciągnięte z ich polityki antynarkotykowej i sposoby dalszych działań.
Obecni i byli urzędnicy rządu Tajlandii mówili o niepowodzeniach ich starej polityki. Dyskusje dotyczyły zarówno dużego obciążenia i podejścia skoncentrowanego na egzekwowaniu prawa, jakie nakłada się na system karny, jak i strat ekonomicznych wynikających z inwestowania w nieskuteczne interwencje, a także społecznych kosztów pozwolenia, by błędny moralizm zabarwił sposób, w jaki reagowali na zażywanie narkotyków.
Ten artykuł został po raz pierwszy opublikowany przez Międzynarodowe Konsorcjum ds. Polityki Narkotykowej. Możesz przeczytać oryginał tutaj.
Uderzyło mnie, jak otwarcie urzędnicy przyznali się do wcześniejszych niedociągnięć swojego rządu. Jeszcze bardziej uderzające było to, jak namiętnie mówcy nakłaniali wszystkich, by wyszli poza zwykłe dyskusje i zaczęli wprowadzać słowa w czyn.
Głównym tematem konferencji był dr Carl Hart, neuropsychofarmakolog z Columbia University. Przedstawił wyniki swoich szeroko zakrojonych badań nad biologicznym i społecznym wpływem metamfetaminy. Jest to szczególnie istotne, biorąc pod uwagę coraz częstsze stosowanie stymulantów typu amfetaminy w Azji Południowo-Wschodniej. Podkreślił potrzebę przejścia na model polityki zdrowia publicznego i co to właściwie oznacza: zapewnienie ludziom bezpieczeństwa w sposób oparty na dowodach i prawach człowieka.
Pochodzi z Filipin, które zalewają międzynarodowe wiadomości drakońskie represje naszego rządu wobec osób związanych z narkotykami, nie mogłem nie zauważyć ogromnej różnicy w dyskusji.
Jasne, podczas konferencji było wiele różnic zdań. Niektórzy nie wierzyli, że podejście do zdrowia publicznego oznacza mniej kar. Niektórzy martwili się, jak opinia publiczna przyjmie większe współczucie dla osób zażywających narkotyki. Ale fakt, że debaty te odbywały się otwarcie na forum wśród urzędników państwowych, jest nadal ogromnym krokiem w kierunku postępu.
Na przykład drugiego dnia Pascal Tanguay z Law Enforcement And HIV Network & Ozone Foundation oraz Khun Noy z Thai Drug User Network i Ozone Foundation przedstawili swoje wstępne ustalenia dotyczące możliwości wdrożenia elementów modeli dekryminalizacji polityki narkotykowej, takich jak Portugalii i Holandii w Tajlandii.
To była dyskusja, o której rząd Filipin nawet nie wspomniał.
Pod koniec konferencji dr Hart zostawił wszystkich z następującą myślą: „Nie można zostać sparaliżowanym przez popełnienie błędu. Już popełniliśmy błąd w naszych obecnych przepisach antynarkotykowych i wiele osób cierpi. Popełnienie błędu nie jest przestępstwem, ale przestępstwem byłoby nienaprawienie tego błędu”.
Słyszałem już komentarze o tym, jak Filipiny podążają tym samym kursem, który obrała Tajlandia ponad dziesięć lat temu: pozasądowe zabójstwa, łamanie praw człowieka, bezkarność, pogarszające się warunki w więzieniach i niewystarczające interwencje w zakresie zdrowia publicznego.
Miejmy nadzieję, że Filipinom nie zajmie dekady odbycie takich samych rozmów jak na konferencji i zmiana kursu.
